Hedikte Çocuğun Önüne Ne Konur? – Bir Ailenin Hikâyesi

Bir sabah, Anne ve Baba mutfakta sessizce kahvaltı hazırlarken, küçük Ela, tam da onları izlemek için pencere kenarına oturmuştu. Yumuşacık saçları omuzlarına dökülüyor, gözleri ise dünyayı keşfetmek için sabırsız bir şekilde her detayı takip ediyordu. O gün, küçük Ela’nın hayatında bir dönüm noktası olacaktı. Babası, ona doğru adım atarken bir gülümseme belirdi yüzünde.

“Ela, gel buraya, sana bir şey göstereceğim,” dedi Baba, neşeyle. Ela gözlerini babasına odakladı, sanki o an sadece ikisi varmış gibi.

Anne ise biraz geride durdu, gülümsemesini saklayarak. Her şeyin yerli yerinde olmasına dikkat ediyordu; her çocuğun yetiştirilmesinin farklı bir yolu vardı, ama asıl önemli olan onun güven içinde büyümesiydi.

Bu özel sabah, onlar için bir dönüm noktasıydı; Ela’nın, yaşamı ve hayata dair ilk sorularını sormaya başladığı an, bu farklı bakış açılarının birleşmesiydi. Baba çözüm odaklıydı; yaşama dair hemen bir şeyler öğretmek istiyor, annesi ise duygusal yönünü koruyarak, o anın anlamını Ela’ya hissettirmek istiyordu. Çocuğun önüne ne konacağı, her iki yaklaşımın da bir yansımasıydı.

Baba, Ela’ya bir top hediye etti. “Hadi bakalım, bu topla oynayacağız. Hep birlikte.” Diğer yandan, Anne daha derin bir şeyler görmek istiyordu. Çocukların kalbi, sadece bir oyuncakla değil, bir hikaye, bir anlam arayışıyla şekillenirdi.

Ela topunu eline aldı ve hemen zıplatarak oyuna başladı. Baba, “İşte, bu en iyi çözüm,” diyerek ona doğru bir adım attı. “Hayat böyle devam eder; çözüm bulmak gerekir, çözüm hep bir adım ötededir.”

Anne, ona yaklaştı ve Ela’nın oyununa bakarak “Fakat bazen çözüm sadece bir anı paylaşmaktır, değil mi?” diyerek, Ela’ya bir masal anlatmaya başladı. Ela’nın yüzündeki meraklı ifadeyi görmek, anne için her şeyin özüdür. Bir top, bir oyuncak, elbette bir çözüm olabilir; ancak aradaki bağ, her şeyin önündeydi.

Baba biraz daha stratejik yaklaşarak, “Ela, eğer topunu düzgün zıplatırsan, daha çok eğlenebilirsin,” dedi. Anne gülümsedi ve “Ama bazen, topu doğru zıplatmak için önce kalbini dinlemelisin, Ela. Hissettiğin şey seni yönlendirebilir,” dedi. Ela bu iki yaklaşımı da izliyor, ama ikisinin de farklı bir gücü olduğunu hissediyordu.

Bu hikâye, çoğumuzun iç dünyasında da bir yankı buluyor. Hayatın çoğu zaman, bir çözüm arayışıyla geçiyor. Erkekler genelde çözüm odaklı yaklaşır, hayatı anlamaya çalışırken, kadınlar ise duygusal derinliği önemserler; ilişkileri ve kalbi dinlemeyi tercih ederler. Birbirinden farklı bu yaklaşımlar, bazen zıt gibi görünse de aslında birbirlerini tamamlarlar. Çocuğun önüne konulan şey, sadece bir oyuncak değil, aynı zamanda sevgi, anlayış ve derinliktir.

Baba ve Anne’nin farklı yaklaşımları, onları birbirine yakınlaştırmıştı. Anne, babanın çözüm arayışını anlamış, baba da annenin duygu derinliğini kavramıştı. Çocuk ise ikisinin arasında bir denge kurarak, her iki bakış açısını içselleştiriyordu. Ela’nın gözlerinde, anne ve babasının dünyaları birleşiyordu.

Peki, her ebeveynin evladına verebileceği en önemli şey nedir? Bir oyuncak, bir çözüm ya da bir hikaye mi? Belki de hepsi bir arada, ve bu dengeyi bulabilmek en güzel şey. Ela, sabah saatlerinde, oyuncakla, sevgiyle ve hikayelerle büyüyen bir çocuk oluyordu.

Açıkça bir şey söylemek gerekirse, çocuğun önüne konulan şey yalnızca maddi bir şey değil; bir yolculuk, bir anlam, bir değer de olabilir. Çocuk, annesinin ve babasının kalbinin sesini, gözlerinin ışığını, içindeki sevgi ve sabrı duyarak büyür. Onların dünyasındaki farklar, aslında birlikte bir bütün haline gelir.

Siz de çocuklarınıza ne koyuyorsunuz? Onların kalbinde ve ruhunda ne bıraktığınız, belki de hayatları boyunca taşıyacakları en değerli miras olacaktır.